Chained For Life (Aaron Schimberg, 2019, 91’)

“Actors and actresses who are beautiful start with an enormous advantage because we love to look at them”, lezen we aan het begin van Chained For Life. In wat volgt, zien we een speelse maar ernstige reactie op de rigide manier waarop tal van films schoonheid, normaliteit, lelijkheid en monsterlijkheid een betekenis geeft. 

Chained For Life deelt zijn titel met een film uit 1952, een exploitation-film waarin een echt bestaande Siamese tweeling opgevoerd wordt in de rol van ‘freaks’. De freaks krijgen op het eerste zicht een gelijkaardige rol toebedeeld in Chained For Life uit 2019. In de vele schaduwen van een oud ziekenhuis loeren immers de reuzen, de monsters, de ‘bearded ladies’. Maar wanneer “cut” groepen wordt, start een geestige ommekeer van verwachtingen en perspectieven. 

Centraal staat een mooie blonde actrice die, niet toevallig, een blinde vrouw speelt. Haar tegenspeler is een fysiek gehandicapte man (de fantastische Adam Pearson uit Under The Skin), op wie haar personage verliefd moet worden. De verschillende realiteitsniveaus raken in de war wanneer de grens tussen acteur en personage vervaagt. Voelt de actrice echt iets voor de man? Of gaat het om een uitvergroting van goede bedoelingen, een compensatie van privilege en verschil? De verwarring over representatie gaat voorbij het inhoudelijke en neemt de vorm van de film over wanneer de mensen in de schaduw de spotlights inpalmen.

“Packed with rambling digressions, sudden shifts of tone, and playful fake-outs as it shuttles between layers of “reality” and performance, but constructed with precision and assurance, it leaves you with both a sugar high and slight sense of nausea.” (The Guardian)

De reeks Please Release Me is een samenwerking tussen KASKcinema, Kunstencentrum BUDA, De Cinema, Cinema ZED, The Roxy Theatre, Cinema RITCS en Knack Focus.

Fin de siglo (Lucio Castro, 2019, 84’)

Wat gebeurt er in 1999, op het einde van de vorige eeuw? Wat gebeurt 20 jaar later? Alvast dit: twee mannen ontmoeten elkaar. 

Ocho versiert Javi vanop het balkon van zijn Airbnb in Barcelona. Ze drinken samen wijn, duiken in bed, praten na. “Ik heb het gevoel dat we elkaar al eerder ontmoet hebben”, zegt Ocho. Javi zegt dat dat klopt. In een onvoorspelbaar spel met tijd en fantasie wordt de dans tussen de twee mannen verdergezet. Of houdt dat ene moment op het balkon alles vast?

Het debuut van de Argentijnse filmmaker Lucio Castro biedt een reflectie op langetermijnrelaties en op alleenigheid, op herhalingen en op de manier waarop verschillende tijden verschillende verhoudingen mogelijk maken, op keuzes en gemiste kansen. Het is knap hoe Castro de balans tussen intellectueel prikkelend en zwoel lichtvoetig houdt. Fin de siglozet op die manier de opvallende trend verder dat passionele seks in film bijna uitsluitend nog te vinden valt in queer cinema. Ontmoeten doen we elkaar immers niet enkel met de geest.

“Few films have captured the dual fleeting and enduring nature of intimate connection as poignantly as End of the Century.” (Indiewire)

De reeks Please Release Me is een samenwerking tussen KASKcinema, Kunstencentrum BUDA, De Cinema, Cinema ZED, The Roxy Theatre, Cinema RITCS en Knack Focus.