Drama

“I’m not homeless. I’m just houseless. Not the same thing.” Frances McDormand, de Amerikaanse actrice bekend van Fargo (1996) en Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017), is perfect gecast als Fern. Haar gelaatstrekken zijn hard, gegeseld door de steppewind, maar haar ogen verraden een gevoelige ziel. De vrouw staat er misschien helemaal alleen voor, maar ze is lang niet de enige moderne nomade die met haar camper over de Amerikaanse prairie trekt, van seizoensjob naar seizoensjob. Zich openstellen voor de lotgenoten die ze kruist op haar pad is evenwel geen evidentie, want daarvoor is haar trauma te vers.

De Chinees-Amerikaanse regisseur Chloé Zhao is niet aan haar proefstuk toe. In haar debuutfilm Songs My Brothers Taught Me (2015) en Cannes-hit The Rider (2017) werkte ze samen met locals uit het indianenreservaat Ridge Pine in South Dakota om de macho-mythe van de rodeocowboy op gevoelige wijze te doorbreken. Ditmaal mag ze dan wel werken met een gerenommeerde Hollywoodactrice, dat betekent niet dat er wordt ingeboet aan authenticiteit. Integendeel. Zhao laat McDormand als een geest door een land in recessie dwalen. Onderweg sprokkelt ze documentaireachtige getuigenissen. Vier maanden lang verdiepte de actrice zich in de levensstijl van de nieuwe nomaden. De tweevoudige Oscarwinnares voerde zelfs een aantal banen uit die een typische nomadische arbeider doet. Ongemerkt verdween McDormand in de massa. De melancholie en de ongelooflijke veerkracht die ze proefde, kristalliseert ze in de onafhankelijke Fern. Je hoort de Oscarbloggers alvast op hun toetsen beuken en wedden op een derde beeldje.

Zoals de titel echter verraadt is Nomadland meer dan een portret van een vrouw. Zhoa verbindt de visuele flair van Terrence Malick met het sociaal bewustzijn van John Sayles om tot een even imposante als intimistische landschapstekening te komen. Gewaagd maar geslaagd hoe een film die zo sterk in de huidige sociaal-economische context is geworteld ook ruimte laat voor kosmische bespiegelingen. De ontelbare kleurschakeringen in de lucht bij zonsondergang, gepaard met Ludovico Einaudi’s hartverscheurende pianospel doen ons denken aan wat voor kleine spelers we zijn op een oude rots in een onmetelijk universum. Maar Zhao verzekert ons dat elk verhaal het vertellen waard is.

Bron: https://www.filmfestival.be/nl/archief/festival-edities/nomadland/20-2474